Net als mijn tekeningen en etsen zijn mijn verhalen vooral tragikomisch. Van een lichtvoetig absurdisme. Kunst kan niet zonder humor, vind ik.
Ik ben een schrijver met een kunstenaarshart. Mijn werk gaat over dromen, maar die hoeven niet uit te komen, over levensdrift, over een mooi soort vergeefsheid, over de rariteiten van het dagelijkse leven, over sprookjes en fantasieën. Het is een manier van kijken waarmee ik al van jongs af aan vertrouwd ben. Ik houd van veelkleurigheid, van mededogen, van anders zijn, van tegen beter weten in. Vooral dat laatste. Ik laste op de kunstacademie kleine bewegende machines in elkaar die nooit deden wat ik wilde. Ze werkten niet. Dus ik beschreef in boekjes wat ik ermee wilde. Daar maakte ik tekeningen bij. Die teksten en tekeningen kregen de overhand. Zo verliet ik de metaalwerkplaats. Daarnaast ging ik etsen. Dat is ook iets met metaal (zink). Ik ben dol op drukinkt, chemicaliën en smerige handen. Voorzichtig een ets tevoorschijn trekken van de pers vind ik na al die jaren nog steeds een magische handeling.
Sinds die machines schrijf en teken en ets ik nog steeds over wat ik niet begrijp, wat ik niet kan, wat mislukt. Dat die machines niet deden wat ik wilde zag ik toen niet, en nu niet, als mislukken. Ik vind dat ik er een wereld bij heb gekregen. Zo werkt voor mij de wereld.